Het zal je niet zijn ontgaan zijn: de helft van 2020 zit er alweer op. 6 maanden voorbij. Foetsie. Weg… Ik mag denk ik wel stellen dat het voor iedereen een bewogen halfjaar is geweest. Want wie heeft het niet geroepen eind 2019? 2020 wordt mijn jaar!
Ook ik had grootse plannen. Mijn bedrijf laten groeien, dat was mijn grootste doel. Ik boekte een exclusieve training op het hoofdkantoor van Forever in Phoenix, Arizona. Toen het zover was, begin februari, was er al wel sprake van een virus. Maar wie had gedacht wat een impact deze nog zou gaan geven op ons aller zekere bestaan?
Echt lang de tijd om erover na te denken had ik niet. Hoewel deze training al een hele poos op mijn wensenlijst stond, had ik deze eind december toch enigszins impulsief geboekt. Voor ik het wist was de dag aangebroken en vertrok ik helemaal in mijn uppie naar de US of A. Vele kilometers uit mijn comfortzone. Letterlijk én figuurlijk gesproken.
Het waren intensieve dagen. Zoveel informatie over het bedrijf, het product en het marketingplan. Trainingen en gesprekken waarbij je gedwongen werd eens goed naar jezelf te kijken. Die spiegel was eng en confronterend tegelijk. Desondanks gaf deze training precies de boost die ik nodig had om van 2020 een topjaar te maken. Het gaf mij zoveel energie! Als ik geen retourticket had gehad of mijn vlucht was uitgevallen, vloog ik zelf nog wel naar huis.
Begin van 2020 had ik ook de keuze gemaakt in zee te gaan met een businesscoach. Politici, topsporters en andere bekende mensen hebben er een, dus waarom ik als topondernemer niet? Via mijn netwerk had ik een pittige dame ontmoet en haar schop-onder-de-kont aanpak was precies wat ik nodig had. Met haar wilde ik de energie uit Amerika omzetten naar acties om mijn doel van 2020 te halen: groei.
Tot zover zat ik ook prima op schema. Ik had alles onder controle. Dacht ik… Want net als we denken controle te hebben, gebeurt er iets waar we helemaal niets aan kunnen doen. Meeveren is de enige optie. En dat blijkt voor mij het moeilijkste dat er is.
De maatregelen werden serieus en bij het aankondigen van de intelligente lockdown voelde ik lichte paniek. Even blokkeerde ik compleet. Maar ik besefte wel hoe veel geluk wij hadden. Ons werk kon doorgaan – weliswaar in aangepaste vorm – en onze dierbaren zijn tot op de dag van vandaag gezond gebleven.
Terugkijkend op de afgelopen maanden besef ik dat ik lang niet sta, waar ik had willen staan. Maar is dit nu echt zo erg? Ik had grootse plannen en doelen gesteld – een mens heeft immers houvast nodig en iets om naartoe te werken – maar mij is eens en te meer (weer) duidelijk geworden dat deze aan allerhande bedreigingen onderhevig zijn.
Een tijdlang probeerde ik stug vast te houden aan mijn plan. Dat kostte energie. Veel te veel energie. Ik werd gedwongen los te laten en werd bewust. Wat doe je als er een groot rotsblok op de door jou uitgestippelde route ligt? Rechtdoor is onmogelijk. Er zit dus niets anders op dan de ruige weg eromheen te kiezen. Of eroverheen als je echt een dare-devil bent.
Achteraf gezien was die omweg meer dan de moeite waard en kwamen er nieuwe kansen op mijn pad. Er is wel degelijk sprake van groei: persoonlijke groei. En ik weet het zeker. De tweede helft van 2020 is mijn jaar!
